To skomplikowana sprawa. Z jednej strony lubię naturę, spędzam w niej sporo czasu i nie wyobrażam sobie życia w betonowej miejskiej dżungli. Jednocześnie widzę jednak, że kondycja natury ciągle się pogarsza i czasem czuję się z tego powodu winny, bo przecież biorę w tym udział… Bardzo bym chciał, żeby świat podjął już decyzję o zwolnieniu tempa, a naszym celem było cieszenie się prostym życiem i dbanie o planetę.

Zwolnijcie, uważajcie, zrozumcie, co ja robię dla was i pamiętajcie, że gdy doprowadzicie mnie do całkowitej ruiny, będzie już za późno. Według mnie z naturą jest trochę jak z wieloma kobietami w związkach, które przechodzą kryzys. Z kolei ludzie zachowują się podobnie jak wielu mężczyzn (w tym na przykład ja sam). Natura prosi nas, byśmy się nią zaopiekowali, wysyła nam sygnały, ale my nie słuchamy. Obudzimy się (jak wielu mężczyzn w relacjach) dopiero, gdy totalnie się ona załamie, jednak wtedy będzie już za późno. Pozostanie nam tylko krzyk rozpaczy i ostatecznie zrozumienie, jak fajnie było wcześniej. Podobnie my, mężczyźni zwykle orientujemy się, że dziewczyna jest naprawdę świetna dopiero, gdy z nami zerwie.

Zdecydowanie moja pierwsza wyprawa do Peru, gdyż w jej trakcie zaszła we mnie głęboka przemiana. Po niej chciałem już tylko podróżować, a wspinanie i narty stały się do tego po prostu dobrym pretekstem.

Musi być naprawdę zajawiony, ale też być w stanie zaakceptować wszystkie moje ogromne wady i gówniany charakter.

Podczas długiego pobytu w base campie napoje i owocowe przekąski to duża pociecha.

Rolnikiem lub barmanem.

W sumie to nie wiem… Z jakiegoś powodu ten sport mi się spodobał, a starsi koledzy mnie przygarnęli. Jako że moi rodzicie nie mieli z alpinizmem nic wspólnego i myśleli, że po prostu chodzę sobie po górach, bardzo szybko pozwolili mi samemu się wspinać.